Szok !!

IV

 

Gdy się obudziłam była jedenasta czterdzieści siedem. Czyli wcześnie jak na mnie. Niestety ze snu nie wybudziłam się sama, zrobiłam to melodia dochodząca z innego pokoju, jak się bardziej wsłuchałam to zauważyłam, że jest to Lazy Song w wykonaniu Liama. Gdyby nie był taki słodki zabiłabym go. Niestety byłam już zbyt pobudzona, by kontynuować spanie. Poleżałam jeszcze pięć minut i wstałam. Po czym skierowałam się do łazienki, na poranną toaletę. Gdy już doprowadziłam się do ładu, otworzyłam szafę i chciałam się w coś ubrać. Zazwyczaj po domu chodzę w byle czym, czasami te ubrania są brudne i śmierdzą, lecz tym razem nie mogłam założyć byle czego. Wiedziałam też, że nie mogę się za bardzo wylansować, bo chłopaki pomyślą, że to dla nich. W sumie to tak było, ale oni nie muszą wiedzieć wszystkiego. Więc zdecydowałam, że założę grube beżowe leginsy do tego długą luźną białą bluzkę z świecącym czerwonym napisem I love weekends. Tym razem rozpuściłam swoje długie brązowe włosy. Nawet je trochę wyprostowałam, mimo iż były już wystarczająco proste, ale zawsze dodawało to trochę blasku. Przejrzałam się jeszcze raz w lustrze, stwierdzając, iż wyglądam tak na trzy z plusem wyszłam z dużym uśmiechem z pokoju na korytarz, gdzie akurat stał Harry.

-Co taki zaspany?- spytałam

-Liam mnie obudził… znowu. Gdybym tak bardzo go nie kochał zabił bym go- odpowiedział śmiejąc się.

-Witaj w klubie…znaczy- zrobiłam się cała czerwona- z tą pierwszą częścią- dodałam szybko i  zeszłam na dół do kuchni, by nie musieć oglądać jego reakcji na to co palnęłam. Przed wejściem do kuchni było lusterko przejrzałam się w nim w celu sprawdzenia, czy bardzo jestem czerwona, na szczęście w ogóle nie byłam.

- Hej chłopaki- rzuciłam na powitanie.

- Jak ci się spało- zapytał Zayan. W tym momencie spojrzałam na Liama.

- Jeśli chcesz się cieszyć jeszcze przez wiele lat swoją gitarą to radzę ci: daruj sobie takie poranne grywanie- powiedziałam niby serio

-Popieram- powiedział Harry wchodzący do kuchni

-Czyżbyś mi groziła?- zapytał z uroczym uśmieszkiem Liam

-Ja nie grożę ludziom, bo to jest karalne, ja ich tylko ostrzegam- zripostowałam

- No dobrze, może zastosuję się do twoich rad.

- Miejmy nadzieję. Dzwonił Paweł?

- Tak- powiedział Louise- pozdrawiał cię i was też. Kazał ci powiedzieć, żebyś do końca tygodnia kupiła sobie książki do szkoły, bo później już może nie być.

- O nie jeszcze tylko dwa tygodnie wolności- dodałam z wielkim rozżaleniem

-Dla kogo dwa dla tego dwa- powiedział zaczepnie Naill

- Teraz to foch, nie odzywam się do ciebie- mówiąc to wygięłam usta w uroczy dzióbek

-Właśnie planowałem wybrać się dzisiaj do księgarni więc jeśli chcesz możesz pójść ze mną- zaproponował Lou.

-Ok. To o której idziemy?

-Planowałem teraz, więc zjedz i możemy iść.

- Właściwie to możemy iść, nie jestem głodna- powiedziałam nalewając sobie soku z czarnej porzeczki.

-Jak można nie być głodnym?- pomyślał głośno Naill. Zignorowałam go

-Jesteś pewna, bo mogę poczekać- zaproponował z troską Louise

-Spoko nic mi nie będzie. Pójdę tylko po torbę.- gdy wychodziłam zobaczyłam, zaniepokojony wzrok Liama, natomiast reszta chłopaków nie zwróciła na to najmniejszej uwagi, no może z wyjątkiem Nailla. Wchodząc po schodach zakręciło mi się w głowie. Zignorowałam to wzięłam torbę z mojego pokoju i dołączyłam do Louisa, który gdy mnie zobaczył zaczął zakładać buty. Zrobiłam to samo. Po minucie byliśmy gotowi do wyjścia.

-Idziemy?

-Idziemy-odparłam z entuzjazmem, o dziwo szczerym. Louis otworzył drzwi ja wyszłam pierwsza, a on za raz za mną.

-Ile tam się gdzieś idzie?- zapytałam

-Jakieś piętnaście minut.

-A tak właściwie to jaką książkę chcesz kupić?

-„Pod kopułą”…-odparł chciał kontynuować, ale mu przerwałam.

-O to książka Stephena Kinga. Uwielbiam go, a tą książkę już czytałam, więc mogę śmiało stwierdzić, że nie pożałujesz

-Ale to nie dla mnie- odpowiedział zdezorientowany.

-A to dla kogo??- zapytałam z udawanym dziecięcym głosem.

-Dla mojej dziewczyny- odpowiedział z dumą

-Jak ma na imię?

-Eleonor.

-Ładnie, nawet bardzo ładnie, moja mama się tak nazywała.

-Nazywała? Czyżby …?

- Niestety tak. Pół roku temu był wypadek ona i tata nie przeżyli- powiedziałam z dziwnym opanowaniem w głosie.

- To już rozumiem dlaczego się tu przeprowadziłaś.

- Czy to ta księgarnia?- zapytałam nagle.

-Tak. Chodźmy do środka-zaproponował.

-To może się rozdzielimy, bo tak będzie szybciej i spotkamy tutaj - pokazałam na dużą fioletową kanapę na której siedział strasznie gruby facet wcinający batona.

-Ok. Mi pasuje-uśmiechnął się i pokazał kciuk do góry, po czym się odwróciliśmy i poszliśmy w zupełnie inne strony. Z zakupami zeszło mi piętnaście minut, gdy już doszłam do umówionego miejsca spotkania spostrzegłam, że kanapę zasłania mi stado dziewczyn. Miałam już odejść i stanąć w innym widocznym miejscu, ale potem przypomniało mi się, że przecież Louise jest sławny, a to pewnie jakieś fanki. Podeszłam bliżej by się upewnić. Miałam rację. Lou stał otoczony stadem fanek i co tu zrobić w takiej sytuacji…. Zaczęłam się przepychać przez te dziewczyny. Jedna była tak oburzona moim zachowaniem, że dostałam łokciem w brzuch, inna zaczęła ciągnąć mnie za włosy. Bądź co bądź w końcu stanęłam przed Louisem.

-I co robimy- bardziej zasapałam, niż zapytałam. On popatrzyła tylko na mnie i nie wiele mówiąc złapał mnie za rękę i zaczęliśmy biec. One za nami. Na szczęście nie były aż tak zdesperowane i po jakiś ośmiu minutach nie było po nich śladu, a my zatrzymaliśmy się, by odpocząć.

-Co to było?- spytałam

-Druga strona medalu?- odparł

- Tak jest zawsze ?

-Niestety tak?- mówił dalej dysząc, podobnie jak ja.

-Dom!!! Nareszcie-wpadłam do niego ledwo oddychając i niewiele myśląc nalałam sobie tego samego soku co piłam przed wyjściem.

-Co ci jest -spytał Zayan

-Fanki Louisa mnie zaatakowały- odparłam z przerażeniem w głosie. Nagle usłyszałam śmiech chłopaków z salonu i w momencie gdy spojrzałam na Zayna zauważyłam że także ma ubaw po pachy. Nagle wszyscy weszli do kuchni.

-Śmieszy was to, dlatego że to nie wy dostaliście z łokcia i nie straciliście garści włosów.

-To brzmi jak lekkie przegięcie- stwierdził Harry

-Lekkie? – zapytałam-One się zachowywały jak opętane, jak by je dopiero co z kladki wypuścili.

-Przepraszam cię za nie- powiedział Louise

-To nie twoja winna, ale nigdy nigdzie z tobą już nie pójdę. Zresztą z żadnym z was- byłam bardzo przekonana do tego co mówiłam

-Zazwyczaj jest normalnie czasem tylko coś im odwala- usprawiedliwiał je Liam.

- Co kupiłeś Elenor Louis?- zapytał Naill

- Książkę tą którą chciał- odpowiedział pokazując im nową zdobycz.

-A ty co kupujesz swojej kochanej Danielle- zapytał Harry przedrzeźniając akcent Nailla. I właśnie w tym momencie moje serce się zatrzymało. Liam miał dziewczynę. Upuściłam szklankę z powodu szoku. Wszyscy skierowali wzrok na mnie, a ja szybko to sprzątnęłam.

-Planuję romantyczną kolację w Paryżu. To na pewno ją uszczęśliwi- kontynuował. Ją może tak, ale mnie na pewno nie.  

________________________________________________________________

Kolejny rozdział za mną ;) my się zbytnio nie podoba, ale sami oceńcie.  

Z góry dziękuję za komentarze... ;)))  xoxo !

<3 <3 <3